Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

homo diruptus

  • 1 diruptus

    dīruptus, a, um part. passé de dirumpo.    - homo diruptus dirutusque, Cic. Phil. 13, 26: homme usé et ruiné.
    * * *
    dīruptus, a, um part. passé de dirumpo.    - homo diruptus dirutusque, Cic. Phil. 13, 26: homme usé et ruiné.
    * * *
        Diruptus, Participium: vt Diruptus homo. Cic. Rompu.

    Dictionarium latinogallicum > diruptus

  • 2 dirumpo

    di-rumpo ( disrumpo), rūpī, ruptum, ere [ rumpo ]
    1)
    а) разрывать, разбивать ( imagines alicujus T)
    2) прерывать, расторгать (d. amicitiam, societatem C)
    3)
    а) терзать, мучить
    d. se или dirumpi — надрываться, лезть из кожи вон ( furiā C)
    unum omnia posse dirumpi C — возмущаться тем, что один человек обладает всей полнотой власти

    Латинско-русский словарь > dirumpo

  • 3 dirumpo

    dī-rumpo (dis-rumpo), rūpī, ruptum, ere, zerreißen, zerschmettern, I) eig.: tenuissimam quamque partem (nubis) dividere atque d., Cic.: paedagogo tabulā caput disr., Plaut.: imagines, zerschlagen, Tac.: (homo) diruptus, einen Bruch habend (gebrechlich), Cic. – medial, dirumpi = zerreißen, auseinanderreißen, bersten, repente putris et vetus funis disrumpitur, Apul.: lagoenae grandes cum musto pleno fuerint absque spiramine ilico disrumpuntur, Hieron.: disrupta corrigia, Varro fr.: dirupto solo, Sen.: disruptis ianuis, Vopisc. – II) übtr.: a) m. persönl. Objj.: dirupi me paene in iudicio Galli Canini, ich habe mir fast (als Redner) die Lunge gesprengt, mich beinahe heißer geschrien, Cic. ep. 7, 1, 4. – u. medial, dirumpi = vor Verdruß, Unwillen, Ärger, Neid zerplatzen, zerbersten, bersten mögen, sich fast zu Tode ärgern, dirumpi plausu alcis (vor Ärger über den Beifall jmds.), Cic.: dirumpi dolore (vor Ärger), Cic.: ebenso stomacho, Sen.: u. absol., disrumpor, Ter.: dirumpuntur ii, qui etc., Cic. – selten vor Lachen, nemo, qui non risu dirumperetur, vor, L. hätte bersten mögen, sich hätte totlachen mögen, Apul. met. 3, 2. – b) m. abstr. Objj., zerreißen = gewaltsam abbrechen, amicitiam, Cic.: societatem, Cic. – / Archaist. Partiz. disrumptum, Plaut. Bacch. 603.

    lateinisch-deutsches > dirumpo

  • 4 diruo

    dī-ruo, dīruī, dīrutum, ere (dis u. ruo), voneinander reißen, einreißen, zerstören, I) eig.: nova diruunt, alia aedificant, Sall.: dir. aedificium, Liv.: alcis domum, Cic.: urbem, Cic.: Megara vi capta dir. ac diripere, Liv.: muros, muros urbis, Nep. u. Liv.: agmina, auseinander treiben, zersprengen, Hor. – II) übtr.: aere dirui (v. Soldaten), Abzug an seiner Löhnung leiden, Varro fr. u. Plin.: alqm aere dirutum facere, jmdm. an seiner Löhnung einen Abzug machen, Auson. – im bittern Spott übtr., in quibus (castris) cum frequens esset, tamen aere dirutus est, ausgezogen worden (am Spieltisch), Cic.: homo diruptus dirutusque Q. Coelius, gebrechlich und bankbrüchig (bankrott), Cic. – / Vulg. Partiz. diruitus, Corp. inscr. Lat. 6, 626.

    lateinisch-deutsches > diruo

  • 5 dirumpo

    dī-rumpo (dis-rumpo), rūpī, ruptum, ere, zerreißen, zerschmettern, I) eig.: tenuissimam quamque partem (nubis) dividere atque d., Cic.: paedagogo tabulā caput disr., Plaut.: imagines, zerschlagen, Tac.: (homo) diruptus, einen Bruch habend (gebrechlich), Cic. – medial, dirumpi = zerreißen, auseinanderreißen, bersten, repente putris et vetus funis disrumpitur, Apul.: lagoenae grandes cum musto pleno fuerint absque spiramine ilico disrumpuntur, Hieron.: disrupta corrigia, Varro fr.: dirupto solo, Sen.: disruptis ianuis, Vopisc. – II) übtr.: a) m. persönl. Objj.: dirupi me paene in iudicio Galli Canini, ich habe mir fast (als Redner) die Lunge gesprengt, mich beinahe heißer geschrien, Cic. ep. 7, 1, 4. – u. medial, dirumpi = vor Verdruß, Unwillen, Ärger, Neid zerplatzen, zerbersten, bersten mögen, sich fast zu Tode ärgern, dirumpi plausu alcis (vor Ärger über den Beifall jmds.), Cic.: dirumpi dolore (vor Ärger), Cic.: ebenso stomacho, Sen.: u. absol., disrumpor, Ter.: dirumpuntur ii, qui etc., Cic. – selten vor Lachen, nemo, qui non risu dirumperetur, vor, L. hätte bersten mögen, sich hätte totlachen mögen, Apul. met. 3, 2. – b) m. abstr. Objj., zerreißen = gewaltsam abbrechen, amicitiam, Cic.: societatem, Cic. – Archaist. Partiz. disrumptum, Plaut. Bacch. 603.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dirumpo

  • 6 diruo

    dī-ruo, dīruī, dīrutum, ere (dis u. ruo), voneinander reißen, einreißen, zerstören, I) eig.: nova diruunt, alia aedificant, Sall.: dir. aedificium, Liv.: alcis domum, Cic.: urbem, Cic.: Megara vi capta dir. ac diripere, Liv.: muros, muros urbis, Nep. u. Liv.: agmina, auseinander treiben, zersprengen, Hor. – II) übtr.: aere dirui (v. Soldaten), Abzug an seiner Löhnung leiden, Varro fr. u. Plin.: alqm aere dirutum facere, jmdm. an seiner Löhnung einen Abzug machen, Auson. – im bittern Spott übtr., in quibus (castris) cum frequens esset, tamen aere dirutus est, ausgezogen worden (am Spieltisch), Cic.: homo diruptus dirutusque Q. Coelius, gebrechlich und bankbrüchig (bankrott), Cic. – Vulg. Partiz. diruitus, Corp. inscr. Lat. 6, 626.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > diruo

  • 7 dī-rumpō or dis-rumpō

        dī-rumpō or dis-rumpō rūpī, ruptus, ere,    to break to pieces, break, shatter: partem (nubis): homo diruptus, that has a rupture: dirupi me paene, nearly bursts my lungs: Disrumpor, T.: disrumparis licet: plausu dirumpi.—Fig., to break off, sunder, sever: amicitias offensione: humani generis societatem.

    Latin-English dictionary > dī-rumpō or dis-rumpō

  • 8 dirumpo

    dī-rumpo or disr-, rūpi, ruptum, 3, v. a., to break or dash to pieces; to break, burst asunder (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    tabulā caput,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37:

    ne medius disrumpar miser,

    id. Curc. 2, 1, 7:

    cum se in nubem induerint (venti) ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque disrumpere,

    Cic. Div. 2, 19, 44:

    imagines,

    Tac. H. 1, 55: homo diruptus, i. e. that has a rupture (c. c. dirutus), Cic. Phil. 13, 12.—In an obscene sense, Plaut. Cas. 4, 3, 11 al.—
    II.
    Trop.
    A.
    To break off, sunder, sever:

    amicitias exorsa aliqua offensione dirumpimus,

    Cic. Lael. 22 fin.; cf.:

    humani generis societatem,

    id. Off. 3, 5, 21:

    regnum,

    Vulg. 3 Reg. 11, 11.—And in a figure borrowed from a play (in which two persons tugged at the ends of a rope until it broke, or one of them fell to the ground):

    cave dirumpatis, i. e. the rope or thread of your recollection,

    Plaut. Poen. prol. 117.— Esp. freq.,
    B.
    Pass. in colloquial lang., to burst with envy, etc.:

    unum omnia posse dirumpuntur ii qui, etc.,

    Cic. Att. 4, 16, 10; cf.:

    infinito fratris tui plausu dirumpitur,

    id. Fam. 12, 2, 2:

    dirumpor dolore,

    id. Att. 7, 12, 3; cf.

    risu,

    App. M. 3, p. 130, 3.—Once act.: dirupi me paene, I nearly burst myself with earnest speaking, Cic. Fam. 7, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dirumpo

  • 9 diruo

    dī-rŭo, rŭi, rŭtum, 3, v. a., to tear asunder, overthrow, demolish, destroy (class. —cf.: deleo, diluo, exstinguo, everto, demolior).
    I.
    Prop.:

    maceriam,

    Ter. Ad. 5, 7, 10:

    urbem,

    Cic. Inv. 1, 40, 73; id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25; Suet. Caes. 54; Ov. M. 12, 551 et saep.:

    muros,

    Nep. Con. 4 fin.:

    templa,

    Suet. Calig. 60:

    arcum circi,

    id. Ner. 25:

    monumentum,

    id. Dom. 8; Hor. C. 3, 30, 4: fores ira, Prop. 4 (5), 9, 14:

    arbusta,

    Verg. A. 10, 363:

    regna Priami,

    Prop. 2, 28, 54 (3, 26, 8 M.); cf. id. 4 (5), 1, 113 et saep.— Absol.:

    diruit, aedificat,

    Hor. Ep. 1, 1, 100; cf.:

    nova diruunt, alia aedificant,

    Sall. C. 20, 12.—Hyperbol.: caelum, Auct. B. Hisp. 42 fin.
    II.
    Transf.:

    agmina vasto impetu,

    to drive asunder, scatter, Hor. C. 4, 14, 30:

    omnia Bacchanalia,

    i. e. to abolish, Liv. 39, 18.—And in milit. lang.: aere dirutus, qs. ruined in pay, i. e. deprived of pay; said of a soldier whose pay was stopped as a punishment, Varr. ap. Non. 532, 4 sq.; cf. Cic. Verr. 2, 5, 13 Zumpt; cf.

    also beyond the milit. sphere, and without aere, of a bankrupt: homo diruptus dirutusque,

    both ruptured and bankrupt, Cic. Phil. 13, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > diruo

  • 10 fraudator

    fraudātor, ōris, m. [id.], a cheat, deceiver, defrauder (rare but class.):

    creditorum Trebellius et homo diruptus dirutusque,

    Cic. Phil. 13, 12, 26:

    fraudatorum et infitiatorum impudentia,

    id. Fl. 20, 48:

    beneficiorum,

    Sen. Ben. 4, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > fraudator

См. также в других словарях:

  • rompre — les ponts à ce que les ennemis n entrent en la ville, Rescindere pontes vt hostes vrbis aditu excludantur ex Liuio lib. 23. Rompre, Frangere, Confringere, Refringere, Rumpere, Obrumpere, Conficere, Scindere, Pertundere, Quassare. Fort rompre,… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»